اله (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در
زبان عرب و فرهنگ
وحی ، اله بر هر معبودی که
عابدان در پیشگاهش
خضوع کنند،
اطلاق می شود.
اله از اله (پرستش کرد) به معنای مفعولی (
معبود )، و نیز گفته شده که از اله (متحیر شد) است و خدا را اله گفته‌اند، چون
افهام و افکار درباره او متحیر است.
برخی هم گفته‌اند: اله در
اصل ، ولاه (عشق ورزیدن) بوده و «و» به همزه تبدیل شده است. از این جهت به
خدا اله گفته شده که همه موجودات، مشتاق و عاشق اویند و نیز گفته‌اند: اصل اله، لاه یلوه لیاها (مستور بودن) بوده است و خدا را از این جهت اله گفته‌اند که از
احساس و ادراک
خلق در
حجاب است.
بیش‌ترین کاربرد این واژه در مورد خداوند می‌باشد و در این جا به عنوان
صفت الهی مدنظر است.
خداوند ، اله حقیقی و
یگانه است.
ام کنتم شهداء اذ حضر یعقوب الموت اذ قال لبنیه ما تعبدون من بعدی قالوا نعبد الـهک والـه ءابائک ابرهیم واسمـعیل واسحـق الـها وحدا ونحن له مسلمون
والـهکم الـه وحد لا الـه الا هو الرحمـن الرحیم
الله لا الـه الا هو الحی القیوم..
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۴، ص۲۰۵، برگرفته از مقاله «اله».
