اله (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
إِلَه (به کسر الف و فتح لام) یا
إِلاه یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
معبود می‌باشد که
حضرت امیر (علیه‌السلام) حقانیّت خویش را با همین کلمه بیان نموده است.
إِلَه (
إلاه) به معنای معبود و مصدر آن به معنی عبادت و تحیّر آید. اله مثل فعال به معنی مفعول مالوه و معبود است، در اقرب الموارد گودید: «اله الاهة: عبد عبادة - اله الها: تحیّر.» بنابراین اگر آن به معنی تحیر باشد،
خدا را از آن جهت اله گوییم که عقول در درک ذات او متحیّر هستند و اگر به معنی عبادت بگیریم از آن سبب اله گوییم که او معبود است.
راغب در
مفردات گوید: حق آن بود که این کلمه جمع بسته نشود، چون سوای خدا معبودی نیست لیکن عرب به اعتقاد خود که معبودهایی هست، آن‌را جمع بسته و گفته‌اند: آلهه.
• این کلمه در «نهج البلاغه» به صورت مفرد و جمع، هر دو آمده است.
آن حضرت در حقانیت خویش می‌فرماید: «فوالذی لا اله الاّ هو انّی لعلی جاّدة الحّق و انّهم لعلی مزلّة الباطل؛
به خدایی که جز او معبود نیست من در راه حقّم و آن‌ها در پرتگاه باطل.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الاه»، ص۶۰.
