افول (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُفول (به ضم الف) از مفردات نهج البلاغه، به معنای
غروب می‌باشد.
امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) در بیانی غایب نشدن و زایل نشدن
خدای متعال را با این واژه تبیین نموده است.
أُفول به معنای غروب است. یعنی: «افل الشمس و القمر: غاب»
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با حق تعالی فرموده: «الذی لا یحول و لا یزول و لا یجوز علیه الافول؛
خدایی که تغییر پیدا نمی‌کند، زایل نمی‌شود، غائب شدن ندارد.»
و در وصف دنیا فرموده: «غرور حائل وضوء آفل و ظلّ زایل و سناد مائل؛
غروری است ناپایدار، روشنایی است غروب کننده، سایه‌ای است از بین رونده و ستونی است کج.»
• این ماده فقط سه بار در «نهج البلاغه» یافت شده است؛ دو محل فوق و نیز خطبۀ ۱۶۳،
در رابطه با غروب آفتاب.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «افول»، ص۵۴-۵۵
