اطلاق ثبوتی

اطلاق ثبوتی به اطلاق به حسب عالم لحاظ و مقام ثبوت گفته می‌شود.

فهرست مندرجات

۱ - مقام اطلاق

لحاظ اطلاق در دو مقام امکان پذیر است:
۱. مقام ثبوت یا عالم واقع؛
۲. مقام اثبات یا مقام اقامه دلیل .
اطلاق ثبوتی به معنای عدم لحاظ قید در عالم واقع و ثبوت است؛ یعنی در عالم واقع قبل از بیان «دلیل لفظی» ماهیت بدون لحاظ هر گونه قیدی در نظر گرفته شود؛ برای مثال، متکلم مفهوم « رقبه » را بدون در نظر گرفتن قید «مؤمنه» و «کافره» در عالم ذهن و واقع، لحاظ کند.
در تعیین نوع تقابل بین اطلاق و تقیید ثبوتی، دو دیدگاه وجود دارد:
۱. تقابل تناقض ، مثل: تقابل بصر و عدم بصر؛
۲. تقابل عدم و ملکه، مثل: تقابل عمی و بصر.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۵، ص۳۶۴.
۲.	↑ صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج۱، ص۲۳۷.
۳.	↑ مجاهد، محمد بن علی، مفاتیح الاصول، ص۲۰۶.

۳ - منبع