اصیل (مفردات‌نهج‌البلاغه)

أَصیل‌ (به فتح الف) از مفردات نهج البلاغه، به معنای فاصله‌ی زمانی عصر تا مغرب است.

أَصیل‌ به معنای ما بعد عصر تا مغرب، می‌باشد. جمع آن اصال است.

«و سجدت له بالغدوّ و الاصآل الاشجار الناضرة؛ و به خدا سجده می‌کنند در صبح‌ها و عصرها درختان سرسبز.»
و نیز در خطبه ۲۲۲، آمده است.

۱.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۹۱، خطبه۱۳۳.
۲.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۴۲، خطبه۲۲۲.