اسم (اصول فقه)

مقالات مرتبط: اسم.

اسم و جمع آن اسماء، لفظ دارای معنای مستقلِ بدون دلالت بر زمان است.

اسماء، جمع اسم و از اقسام لفظ مفرد است، و آن، لفظی است که دارای معنای مستقل می‌باشد و به حسب وضع بر زمان دلالت نمی‌کند، مانند: لفظ «زید».

علامت اسم آن است که مسند و مسندٌالیه قرار گیرد، لام تعریف بر آن داخل شود و مصغّر و منادی واقع شود.

۱.	↑ معارج الاصول، محقق حلی، جعفر بن حسن، ص۴۹.
۲.	↑ مبادی الوصول الی علم الاصول، علامه حلی، حسن بن یوسف، ص۶۰.
۳.	↑ دروس فی علم الاصول، صدر، محمد باقر، ج۱، ص۸۳.
۴.	↑ المنطق، مظفر، محمد رضا، ص۱۳ و ۱۴.
۵.	↑ اصول الفقه، زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، ج۲، ص۱۰.
۶.	↑ کتاب التعریفات، جرجانی، محمد بن علی، ص۱۰.

رده‌های این صفحه : الفاظ مفرد