• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استعمال الفاظ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


استعمال الفاظ به کارگیری لفظ به قصد ایجاد معنا در ذهن مخاطب است.


استعمال، در لغت به معنای «به کار گرفتن» و «به کار بردن» و در اصطلاح اهل ادب عبارت است از القای لفظ و اراده معنا؛ یعنی به کار گیری لفظ به قصد ایجاد معنا در ذهن مخاطب.
در کتاب «فوائد الاصول» آمده است:
«فنقول: ان الاستعمال عبارة عن القاء المعنی باللفظ و جعل اللفظ مرآة له».
[۱] نائینی، محمد حسین، فوائد الاصول، ج۲، ۱، ص۹۳.    


اراده و قصد از مقومات استعمال است و این امر، وجه افتراق دلالت تصوری با استعمال می‌باشد، زیرا در دلالت تصوری، به مجرد ایجاد لفظ، معنا به ذهن خطور می‌کند، حتی در صورتی که بدون اراده آن را به زبان آورده و یا از برخورد دو سنگ، لفظ به وجود آمده باشد.
اما در استعمال، متکلم لفظ را به قصد خطور دادن معنا به ذهن شنونده به کار می‌برد.
[۲] صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج۱، ص ۸۱-۸۰.    
[۳] صدر، محمد باقر، بحوث فی علم الاصول، ج۱، ص۱۳۱.    
[۴] شهابی، محمود، تقریرات اصول، ص۴۹.
[۵] نائینی، محمد حسین، اجود التقریرات، ج۱، ص۳۰.    
[۶] مجاهد، محمد بن علی، مفاتیح الاصول، ص۳۱.    


۱. ↑ نائینی، محمد حسین، فوائد الاصول، ج۲، ۱، ص۹۳.    
۲. ↑ صدر، محمد باقر، دروس فی علم الاصول، ج۱، ص ۸۱-۸۰.    
۳. ↑ صدر، محمد باقر، بحوث فی علم الاصول، ج۱، ص۱۳۱.    
۴. ↑ شهابی، محمود، تقریرات اصول، ص۴۹.
۵. ↑ نائینی، محمد حسین، اجود التقریرات، ج۱، ص۳۰.    
۶. ↑ مجاهد، محمد بن علی، مفاتیح الاصول، ص۳۱.    


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۳، برگرفته از مقاله «استعمال الفاظ».    




جعبه ابزار