ادات حصر (علوم قرآنی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ادات حصر،
ادات تخصیص چیزی به چیز دیگر را می‌گویند.
«
حصر » -که «
قصر » نیز نامیده می‌شود-
تخصیص چیزی به چیز دیگر به طریق مخصوص است؛ به بیان دیگر، «حصر» اثبات حکمی برای موردی معین و
نفی آن
حکم از موارد دیگر است.
این حصر با ادوات و روش‌های ذیل صورت می‌پذیرد:
۱. حصر
نفی و
استثنا ؛ خواه نفی به «لا» باشد، خواه به «ما» یا غیر این‌ها؛ مانند: (... لا اله الا الله..)
و (ما قلت لهم الا ما امرتنی به...) .
۲. حصر به «انما» (به کسر
همزه ): (قال انما العلم عند الله...) .
۳. حصر به «انما» (به فتح همزه): (قل انما یوحی الی انما الهکم اله واحد...) .
۴. مقدم کردن
معمول : (ایاک نعبد وایاک نستعین).
۵.
ضمیر فصل : (فالله هو الولی).
۶.
عطف به «لا» یا «بل».
۷. تقدیم
مسندالیه و….
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ادات حصر».
