قرآنپژوهان و علمای ادب عربی کلمه «اف» را از «ادوات تضجر» میدانند و میگویند کلمهای است که در حال تضجر و مکروه و ناپسند دانستن چیزی به کار میرود؛ مانند: (فلا تقل لهمآ اف…).
درباره معنا و ساختار ادبی واژه «اف» اختلاف است. ابوالبقاء در این زمینه دو قول نقل کرده است: ۱. اسم فعل امر ، به معنای «کف» (نگه دار) و «اترک» (ترک کن) است؛ ۲. اسم فعل ماضی است؛ یعنی ناپسند دانستم و منضجر شدم. برخی گفتهاند اسم فعل و به معنای مضارع است. عزیزی در غریب گفته است که معنای «اف»، «بئسا لکم» (بدا به حالتان) است.