• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ادات (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




ادات یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای آلت است. در بیان نورانی حضرت امیر (علیه‌السلام) نیز به‌همین معنی بکار رفته است.



واژه‌ی ادات در بیان امیرالمؤمنین (علیه‌السلام) به‌معنای آلت بکار رفته است. «و الخالق لا بمعنی حرکة و نصب و السمیع لاباداة؛ خدا آفریننده است نه بدان معنی که دستی حرکت دهد و رنجی ببیند، شنواست نه با آلتی مانند: گوش انسان.»


جمع اداة، ادوات است. «الذی کلّم موسی تکلیما و اراه من آیاته عظیما بلا جوارح و لا ادوات و لا نطق و لا لهوات؛ خدایی که با موسی (علیه‌السلام) سخن گفت و از آیات عظیم خویش به او نشان داد، بدون اعضاء و بدون اسباب‌ها و بدون تکلم با زبان و بدون زبان کوچک که در حلق است.»
«لهوات» جمع «لهاة» و آن زبان کوچک در حلق است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۲، خطبه۱۵۲.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۶۲، خطبه۱۸۲.    
۳. حمیدی، ابن أبی نصر، تفسیر غریب ما فی الصحیحین البخاری ومسلم، ج۱، ص۲۴۵، تحقیق:زبیدة محمد سعید عبد العزیز، قاهره، مکتبة السنة، چ اول، ۱۴۱۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ادات»، ص۳۵.    






جعبه ابزار