احمدبن علویه اصفهانی (حدود ۲۱۰ ـ پس از ۳۲۰ق) از شاعران و محدثان شیعه در قرن سوم و اوایل قرن چهارم هجری قمری بود که در حدود سال ۲۱۰ هجری به دنیا آمد و پس از سال ۳۲۰ هجری درگذشت. وی به دلیل وثاقت و جلالت قدرش در علم حدیث و فقه شناخته شده و اشعار و آثار ادبی زیادی دارد.
ابوجعفراحمدبن علویه اصفهانی کرمانی (کرّانی) معروف به ابن الاسود کاتب، از شعرای اهل بیت (علیهم‌السّلام) و از راویان و محدثان مورد اعتماد شیعه امامیه است.
همچنین شیخ القمیین ابوجعفرمحمدبنحسنبن ولید قمی (م. ۳۴۳ق) که بسیار مقید بوده که از غیرثقة روایت نکند ـ و حتی برخی از روایت کنندگان ضعیف را از قم اخراج می‌کرده ـ از احمدبن علویه مذکور روایت کرده
که نشان می‌دهد تا چه حد احمدبن علویه وثاقت داشته است. در جلالت قدر او همین بس که اخبار و احادیث او در کتاب‌های بزرگ حدیثی شیعه مانند من لایحضره الفقیه، التهذیب، الامالیصدوق و الامالی مفید وجود دارد.
