اجازه مجرد از مناوله
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اجازه مجرد از مناوله، از اصطلاحات بکار رفته در
علم حدیث بوده و به
اذن نقل حدیث که توام با
مناوله نباشد، گفته می‌شود.
طرق تحمل حدیث به اختلاف نوشته‌ها هفت تا نه قسم است.
اجازه و مناوله دو قسم از اقسام آن می‌باشند و نوعا مناوله با اجازه توام است ولی بعضی از اوقات مناوله همراه اجازه نیست مثل این که
شیخ حدیث کتابی را به شاگرد بدهد و بگوید: "هذا سماعی، هذه روایتی، هذا حدیثی" ولی عباراتی هم چون "اجزت لک روایته عنی"، "اروه عنی" که بیان‌گر اجازه است به همراه آن نیاورد که اصطلاحا به آن "مناوله مجرد از اجازه" می‌گویند.
و گاهی به عکس صورت اول اجازه وجود دارد ولی همراه مناوله نیست که از آن به اجازه مجرد از مناوله تعبیر می‌کنند.
اجازه مجرد از مناوله انواعی دارد که به برخی از آن اشاره می‌شود:
۱- اجازه خاص در خاص: در این نوع از اجازه، مجازٌ له و مجازٌ به، هر دو معیّن‌اند مانند این که شیخ حدیث بگوید: "اجزت لک ان تروی عنی البخاری"؛
۲- اجازه خاص در عام: در این نوع، اجازه مجازٌ له معیّن است ولی مجازٌ به، معیّن نیست مثل این که
شیخ اجازه بگوید: "اجزت لک روایة جمیع مسموعاتی"؛
۳- اجازه عام در خاص: در این نوع، از اجازه مجازٌ له، معیّن نیست ولی مجازٌ به، معیّن است مثل این که شیخ مجیز بگوید "اجزت لمن ادرکنی روایة البخاری"؛
۴- اجازه عام در عام: در این نوع از اجازه، مجازٌ له و مجازٌ به، هر دو غیر معین هستند مثل این که شیخ بگوید "اجزت لمن عاصرنی روایة جمیع مرویاتی".
در همه این موارد اجازه هست ولی
مناوله نیست روی این جهت به آن اجازه مجرد از مناوله گفته‌اند.
در تنظیم این مقاله از منابع زیر استفاده شده است:
•قاسمی، محمد جمال‌الدین، قواعد التحدیث.
•مامقانی، عبدالله، مستدرکات مقباس الهدایه.
•عاملی، حسین بن عبدالصمد، وصول الاخیار الی اصول الاخبار.
پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «اجازه مجرد از مناوله»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۴/۱۴.
