• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

اثم (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


منبع: اثم (مفردات نهج البلاغه (جلد ۱))
مقالات مرتبط: اثم (مفردات‌قرآن)، إِثْم (لغات‌قرآن)، اثم.


إِثْم (به کسر همزه و سکون ثاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای گناه و ضرر که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد بیان رابطه گناه با ضرر از این واژه استفاده نموده است.


إِثْم به معنای گناه، کار حرام، که از آیه‌ی: «وَ اِثْمُهُمٰا اَکْبَرُ مِنْ نَفْعِهِمٰا»
[۱] بقره/سوره۲، آیه۲۱۹.    
استفاده می‌شود، می‌باشد. لذا معلوم است که معنای اصلی آن ضرر است.

از آن‌جا که گناه با ضرر رابطۀ مستقیم دارد، لذا امام علی (علیه‌السلام) در این خصوص می‌فرمایند: «من بالغ فی الخصومة اثم؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۸، حکمت۲۹۸.    
هر کس در خصومت مبالغه کند به گناه می‌افتد.»

۱. ↑ بقره/سوره۲، آیه۲۱۹.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۲۸، حکمت۲۹۸.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اثم»، ص۲۵-۲۶.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژگان قرآنی | واژه شناسی واژگان نهج البلاغه
جعبه ابزار