ابن‌شفروه شرف‌الدین بن هبةاللّه مغربی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابن‌شفروه شرف‌الدین بن هبه‌اللّه مغربی اصفهانی، واعظ، شاعر و ادیب دانشمند
قرن ششم هجری در
اصفهان بوده است.
شرف‌الدّین عبدالمؤمن مغربی اصفهانی معروف به «شرف الدّین شفروه»،
فرزند هبه‌اللّه بن محمّد بن هبه‌اللّه بن حمزه
واعظ، شاعر و ادیب دانشمند
قرن ششم هجری بوده است. برخی نوشته‌اند: نامش محمّد
یا فضل‌اللّه بوده،
ظاهرا در اواخر قرن پنجم متولّد شده، و در جوانی به تکمیل تحصیلات خود پرداخت. او به مدح اتابک شیرگیر اهتمام داشت، و از طرف او به
لقب ملک‌الشّعرایی ملقّب شد.
وی در سال ۵۶۹ در
دمشق به وعظ و تذکار مشغول بوده، سپس به
مصر رفته، به خدمت صلاح‌الدّین ایّوبی رسیده، آن‌گاه به دمشق بازگشته، و ظاهرا در سال ۵۷۰ق در آن جا
وفات نموده است.
وی ارسلان بن طغرل و طغرال بن ارسلان را نیز مدح گفته است.
از آثار او کتاب اطباق الذّهب در مواعظ و خطب که آن را در مقابل کتب اطواق الذّهب
زمحشری، در صد مقاله به درخواست ظهیرالدّین احمد خویی تالیف کرده، و بارها در بولاق، لاهور و مصر به چاپ رسیده است.
عدّه‌ای از فضلاء بر آن شرح نوشته‌اند. دیوان اشعار او به گفته رضاقلی خان هدایت، صد و هشت هزار بیت بوده،
که نسخه‌ای از آن شامل ۷۰۰ بیت، ضمن مجموعه شماره ۲۵۸۹ در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران وجود داشته است؛
نسخه دیگری نیز در موزه بریتانیا موجود است.
ابیات ذیل از اشعار او است:
"گر توانی‌ای صبا بگذر شبی در کوی او•••ور دلت خواهد ببر پیغامی از من سوی او"
"گر همی خواهی که بر سرو بلند او رسی•••نردبان عنبرین ساز از شکنج موی او"
"این دل گمگشته من باز جواز زلف او••• ور نیابی رو بیفشان دامن گیسوی او"
مهدوی، سید مصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۱، ص۱۸۱. )
