إِنجیل (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
انجیل: (التَّوْراةَ وَ الاِنْجِیْلَ) «انجیل» در اصل، کلمه
یونانی است به معنای
«بشارت» یا
«آموزش جدید» و نام کتابی است که بر
حضرت عیسی (علیه‌السّلام) نازل شده است. این واژه ۱۲ بار در
قرآن مجید، به همین معنا استعمال شده است، و همه جا به صورت مفرد است؛ ولی قابل توجّه این که آنچه امروز به نام
«انجیل» معروف است، کتاب‌های زیادی است که از آنها به
«اناجیل» تعبیر می‌شود، و معروف از میان آنها انجیل‌های چهارگانه
«لوقا»، «مرقس»، «متی» و
«یوحنا» است و
مسیحیان اعتقاد دارند که این چهار انجیل به وسیله این چهار تن از
یاران مسیح علیه السلام، یا شاگردان آنها نگاشته شده، و تاریخ تالیف آنها به ۳۸ سال بعد از حضرت
مسیح علیه السلام، تا حدود یک قرن بعد از او می‌رسد؛ بنابراین کتاب اصلی
مسیح (علیه‌السّلام) به عنوان یک کتاب آسمانی مستقل، به دست فراموشی سپرده شده و تنها بخش‌هایی از آن که در حافظه این چهار تن بوده است، آمیخته با افکار خودشان در این
«چهار انجیل» تحریر یافته است.
(نَزَّلَ عَلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَ أَنزَلَ التَّوْرَاةَ وَ الإِنجِيلَ) (همان كسى كه كتاب را بحق بر تو نازل كرد، كه با نشانه‌هاى كتب پيشين، هماهنگ است؛ و «ت
ورات» و «انجيل» را)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از جمله:
(لِما بَيْنَ يَدَيْهِ) کتب آسمانی حاضر در عصر نزول قرآن يعنى تورات و انجيل است، چنان كه در
سوره مائده آيه ۴۸ صريحا بيان كرده كه مراد از اين جمله، تورات و انجيل است كه در هر دو
هدایت است و اين
آیه شريفه خالى از دلالت بر اين معنا نيست كه تورات و انجيلى كه آن روز در دست يهود و نصارا بوده، همه‌اش تحريف شده نبوده بلكه پاره‌اى از مطالب آن همان تورات و انجيل واقعى بوده، كه بر
(موسى) و عيسى (علیهماالسلام) نازل شده، اما همه آنها آياتى كه از طرف خدا نازل شده باشد نبوده، بلكه دستخوش
سقط و
تحریف شده است و اين نيز مسلم است كه تورات و انجيل زمان
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) همين تورات و انجيل چهارگانه (مرقس، يوحنا، متى و لوقا) زمان ما بوده است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
(ثُمَّ قَفَّيْنَا عَلَى آثَارِهِم بِرُسُلِنَا وَ قَفَّيْنَا بِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ وَ آتَيْنَاهُ الْإِنجِيلَ وَ جَعَلْنَا فِي قُلُوبِ الَّذِينَ اتَّبَعُوهُ رَأْفَةً وَ رَحْمَةً وَ رَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ إِلَّا ابْتِغَاء رِضْوَانِ اللَّهِ فَمَا رَعَوْهَا حَقَّ رِعَايَتِهَا فَآتَيْنَا الَّذِينَ آمَنُوا مِنْهُمْ أَجْرَهُمْ وَ كَثِيرٌ مِّنْهُمْ فَاسِقُونَ) (سپس در پى آنان پيامبران ديگر خود را فرستاديم، و به دنبال آنان عيسى بن
مریم را مبعوث كرديم و به او انجيل عطا كرديم، و در دل‌هاى كسانى كه از او پيروى كردند رأفت و رحمت قرار داديم؛ و رهبانيّتى را كه ابداع كرده بودند، ما بر آنان مقرّر نداشته بوديم؛ گرچه هدفشان جلب خشنودى خدا بود، ولى حق آن را رعايت نكردند؛ از اين رو ما به كسانى از آنها كه
ایمان آوردند پاداششان را داديم؛ و بسيارى از آنها گنهكارند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: منظور از جمله
(ثُمَّ قَفَّيْنا عَلى آثارِهِمْ بِرُسُلِنا ...) در پى آوردن لاحقين از ذريه
نوح و
ابراهیم است بعد از آن دو، كه سابقين ذريه آن دو بودند، و در جمله على اثارهم اشاره‌اى است به اينكه طريقه‌اى كه بشر بايد در پيش بگيرد يك طريقه است، كه آيندگان بايد آن را به دنبال گذشتگان پيش بگيرند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِنجیل»، ص۷۸.
