إِمامٍ مُبیْنٍ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِمَامٍ مُبِیْنٍ: (اِنَّهُمَا لَبِاِمَامٍ مُّبینٍ) در تفسیر جمله
«اِنَّهُمَا لَبِاِمَامٍ مُبِینٍ» مشهور و معروف همین است که اشاره به شهر قوم
لوط و شهر
اصحاب الایکه می‌باشد؛ و کلمه
«امام» به معنای راه و جاده است.
این احتمال را نیز بعضی داده‌اند که منظور از
«امَامٍ مُبِیْنٍ» همان
لوح محفوظ باشد به قرینه
آیه ۱۲ سوره
«یس»، ولی این احتمال بسیار بعید است؛ چرا که
قرآن می‌خواهد برای مردم درس عبرت بیان کند، و بودن نام این دو شهر، در
«لوح محفوظ» نمی‌تواند تاثیری در عبرت‌گیری مردم داشته باشد؛ در حالی که بودن این دو شهر بر سر راه کاروان‌ها و سایر رهگذران، می‌توانست اثر عمیقی در آنها بگذارد، لحظه‌ای در آنجا درنگ کنند، و بیندیشند و دل عبرت‌بینشان از دیده نظر کند و این سرزمین بلا دیده را آینه عبرت داند، گاهی در کنار سرزمین قوم لوط و گاهی در کنار سرزمین اصحاب‌الایکه، سرانجام سیلاب اشک را بر سرنوشت آنها از دیده روان سازند!
(فَانتَقَمْنَا مِنْهُمْ وَإِنَّهُمَا لَبِإِمَامٍ مُّبِينٍ) (ما آنان را مجازات كرديم؛ و شهرهاى ويران شده اين دو (قوم لوط و
شعیب) بر سر راه آشكار است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ إِنَّهُما لَبِإِمامٍ مُبِينٍ) يعنى منزلگاه قوم لوط و قوم ايكه، هر دو بر سر بزرگ راهى قرار داشت. و اين را مى‌دانيم كه مقصود از اين راه، آن راهى است كه
مدینه را به
شام وصل مى‌كند. بلادى كه در اين مسير قرار داشته‌اند منزلگاه قوم لوط و قوم شعيب بوده‌اند، و چون مى‌دانيم كه همه اين مسافت جنگلى بوده است، نتيجه مى‌گيريم كه قوم ايكه يك طائفه از قوم شعيب و سرزمين ايشان يك ناحيه از حوزه دعوت شعيب بوده كه خداوند بخاطر كفرشان هلاكشان نموده است، و در سوره
هود داستانشان گذشت.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «إِمامٍ مُبیْنٍ»، ص۶۸.
