أُنْس (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُنْس (به ضم الف و سکون نون) از
مفردات نهج البلاغه به معنای
الفت است.
در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) به همین معنی به کار رفته است.
أُنْس به معنای الفت، آمده است.
این لفظ به صورت
مصدر در «
نهج‌البلاغه» نیامده و همه به
صیغه تفضیل و فعل و
اسم فاعل به کار رفته است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) خطاب به
خدای تعالی عرضه داشته است:
«اللَّهُمَّ إِنَّكَ آنَسُ الاْنِسينَ لاَِوْلِيائِكَ... إِنْ أَوْحَشَتْهُمُ الْغُرْبَةُ آنَسَهُمْ ذِكْرُكَ.» «خدایا تو انیس‌ترین انیسان هستی برای دوستانت، اگر غربت آن‌ها را به وحشت اندازد، یاد تو با آن‌ها الفت و انس می‌گیرد.»
همچنین در بیانی دیگر درباره
اموات فرموده است:
«جِيرانٌ لا يَتَأَنَّسونَ، وَ أَحِبّاءُ لا يَتَزاوَرونَ، بَلِيَتْ بَيْنَهُمْ عُرا التَّعارُفِ.» یعنی «همسایگانند ولی با هم انس نمی‌گیرند، دوستانند ولی یک‌دیگر را
زیارت نمی‌کنند دستگیره‌های آشنایی میانشان کهنه شده است.»
«تانّس» از باب تفعّل به معنای
انس گرفتن است.
مواردی متعدد از این مادّه در نهج البلاغه به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «انس»، ص۸۶.
