أُفُق (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أُفُق (به ضم الف و فاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای ناحیه و طرف است.
جمع این واژه،
آفاق به معنای اطراف و نواحی است.
أُفُق به معنای ناحیه و طرف است.
به مواردی از
أُفُق که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ لَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبينِ) «او را در ناحیه روشن دید.»
جمع
افق، آفاق است یعنی اطراف و نواحی.
(سَنُريهِمْ آياتِنا فی الْآفاقِ وَ فی أَنفُسِهِمْ) «آیات خود را در اطراف آسمان‌ها و زمین و در وجودشان، به آنها حتما می‌نمایانیم.»
در نهج البلاغه
خطبه ۹۱ هست:
«وَ إِنَّ الآفاقَ قَدْ أَغامَتْ» «اطراف ابر آلوده شده است.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «افق»، ج۱، ص۸۹.
