علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرماید: اين آیه شریفه انبياى نامبرده را مدح مى‌كند به اينكه: داراى ايدى و ابصارند، و كلمه ید و نيز كلمه بصر وقتى قابل مدحند كه دست و چشم انسان باشند (و گرنه حيوانات هم دست و چشم دارند) و در مواردى استعمالش نمايند كه آفريدگار آن دو را براى همان موارد آفريده باشد، شخص نامبرده دست و چشم خود را در راه انسانیت خود به خدمت گرفته باشد و در نتيجه با دست خود اعمال صالح انجام داده، خیر به سوى خلق خدا جارى ساخته باشد و با چشم خود راه‌هاى عافیت و سلامت را از موارد هلاکت تميز داده و به حق رسيده باشد، نه اينكه حق و باطل برايش يكسان و مشتبه باشد. پس اينكه فرمود: ابراهيم، اسحاق و يعقوب داراى دست و چشم بودند، در حقيقت خواسته است به کنایه بفهماند نامبردگان در طاعت خدا و رساندن خير به خلق و نيز در بينايى‌شان در تشخيص اعتقاد و عمل حق، بسيار قوى بوده‌اند.
