أَکَمَه (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَکَمَه از مفردات
نهج البلاغه به معنای تلّ و
تپه است که
حضرت امیر (علیهالسلام) بدبختی
بنی امیّه را با همین واژه توصیف نموده است.
امام (صلواتاللّهعلیه) در رابطه با بدبختی بنی امیه فرمودهاند:
«ان اللّه تعالی سیجمعهم لشرّ یوم ... ثم یفتح لهم ابوابا یسیلون من مستثارهم کسیل الجنتین حیث لم تسلم علیه قارة و لم تثبت علیه اکمة و لم یرد سننه رصّ طود؛
یعنی:
خداوند در آینده بنی امیه را برای بدترین روزی جمع میکند، ... آنگاه ابواب بلاها را بر آنها میگشاید در محل حرکت آنها، بلاها جاری میشوند. مانند: سیل دو باغ «
قوم سباء» چنانکه در مقابل آن سیل، ایستادهای سالم نماند و تپّهای مقاومت نکرد؛ و جریان آنرا کوه محکمی جلو نگرفت.»
«آکام» جمع اکمه است چنانکه در شرح
عبده آمده است.
آن حضرت (علیهالسلام) در رابطه با
قرآن کریم فرموده است: «فهو معدن الایمان... و منازل لا یضلّ نهجها المسافرون و اعلام لا یعمی عنها السائرون و آکام لا یجوز عنها القاصدون؛
قرآن معدن ایمان است ... قرآن منازلی است که مسافران در راههای راست آن گمراه نمیشوند؛ و نشانههایی است که رهروان را نادیده نیستند و قلههایی است که قصد کنندگان از آن تجاوز نکنند، یعنی راههای حق به قلّههای قرآن منتهی میشود و اگر قصد کنندگان از آن تجاوز کنند به هلاکت میافتند.»
از این ماده، فقط دو لفظ فوق در کلام امام (علیهالسلام) آمده است.
•
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اکمه»، ص۵۶.