أَوَان (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَوَان (به فتح الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
وقت و
زمان است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص احاطه
خدای تعالی بر هستی و زودگذر بودن عمر و بی‌فایی
دنیا، از این واژه استفاده نموده است.
أَوَان (به فتح الف) به معنای وقت و زمان است.
جمع آن «
آونه» است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با احاطه خداوند می‌فرماید:
«إِنّهُ لَبِكُلِّ مَكان، وَ في كُلِّ حين وَ أَوان، وَ مَعَ كُلِّ إِنْس وَ جانّ.» «رسل خويش را به سوى
انس و
جن فرستاد او در هر جا و در هر زمان و وقت و با هر انسان و
جنّ هست.»
همچنین در مقام
موعظه فرموده است:
«فَلْيَعْمَلِ الْعامِلُ مِنْكُمْ في أَيّامِ مَهَلِهِ، قَبْلَ إِرْهاقِ أَجَلِهِ، وَ في فَراغِهِ قَبْلَ أَوانِ شُغُلِهِ.» «عمل بکند عمل کننده از شما در ایام مهلت‌هایش پیش از احاطه
اجلش و در فراغت پیش از وقت مشغول بودنش.»
امام (علیه‌السلام) در رابطه با بی‌وفایی دنیا و زودگذر بودن
عمر فرموده:
«فَهَلْ يَنْتَظِرُ ... أَهْلُ غَضارَةِ الصِّحَّةِ إِلاّ نَوازِلَ السَّقَمِ؟ وَ أَهْلُ مُدَّةِ الْبَقاءِ إِلاّ آوِنَةَ الْفَناءِ؟» «آیا منتظر می‌شود ... اهل وسعت صحت، مگر آینده‌های مرض را! و آیا انتظار می‌کشد اهل مهلت، بقاء مگر اوقات فنا را.»
لفظ «اوان» شش بار و «آونه» فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «اوان»، ص۱۰۴-۱۰۳.
