أَحَد - نام خدا (مفردات‌قرآن)

أَحَد (به فتح الف و حاء) از واژگان قرآن کریم به معنای یکتا و بی‌همتا است.
در این استعمال فقط به ذات باری تعالی اطلاق می‌شود.

أَحَد به معنای یکتا و بی‌همتا است.
در اصل (وحد) با واو است و داراى دو استعمال می‌باشد:

• يكى آن كه اسم استعمال می‌شود در اين صورت به معنى يكى و يک نفر است‌.

• استعمال دوّم آن است که وصف باشد به معنی یکتا و بی‌همتا و در این استعمال فقط به ذات باری تعالی اطلاق می‌شود.

چنان‌که در مفردات و قاموس تصریح شده است.

به موردی از أَحَد که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(قُلْ هُوَ اللَّهُ اَحَدٌ)
(بگو: او خداوند، يكتا و يگانه است.)

۱.	↑ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن،ج۱، ص۳۳.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۶۷.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۵.
۴.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۱۲.
۵.	↑ فیروزآبادی، مجدالدین، قاموس المحیط، ج۱، ص۲۷۳.
۶.	↑ اخلاص/سوره۱۱۲، آیه۱.
۷.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۶۰۴.
۸.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۲۰، ص۶۷۰.
۹.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۲۰، ص۳۸۷.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۷، ص۳۶۶.
۱۱.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۱۰، ص۴۸۵.