أَنام (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَنَام: (وَالاَرْضَ وَضَعَها لِلْاَنامِ) «اَنَام» از مادّه
«انَم» را بعضی، به معنای
«انسان‌ها» و بعضی، به معنای
«انس و جنّ» و گاه آن را به معنای
«هر موجود ذی‌روح»تفسیر کرده‌اند. البته، جمعی از ارباب لغت و
مفسران، آن را به مطلق
«خلق» نیز تفسیر کرده‌اند؛ ولی، قرائن موجود و خطاب‌های سوره که متوجّه
انس و
جنّ است نشان می‌دهد که منظور از آن در اینجا همان انس و جنّ است.
(وَ الْأَرْضَ وَضَعَهَا لِلْأَنَامِ) (و زمين را براى مردم آفريد)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه انام به معناى كلمه مردم است. ولى بعضى گفته‌اند: به معناى جن و انس است. بعضى ديگر گفته‌اند: به معناى هر جنبنده‌اى است كه روى زمين راه برود. و اگر از خلقت زمين تعبير كرده به وضع، براى اين بود كه در باره آسمان تعبير كرده به رفع، خواست تا بفهماند زمين پايين و آسمان بالا است، چون در
عرب هر افتاده و پست را وضيع مى‌گويند، و اين خود لطافتى در تعبير است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَنام»، ص۷۴.
