آیات وعد و وعید

آیات نویددهنده و هشداردهنده را آیات وعد و وعید گویند.

"وعد" (بر وزن برگ) در لغت به معنای وعده دادن برای انجام کاری در زمان و مکان مشخص در آینده است.

وعده خیر را در اصطلاح "وعد"، و وعده شر و تهدید را "وعید" می‌نامند؛

راغب اصفهانی "وعد" را اعم دانسته است.

در قرآن کریم "وعد" هم برای نوید به خیر و هم برای انذار از شر به کار رفته است؛ اما "وعید" فقط برای انذار شر و سرانجام بد استعمال شده است.

حدود دویست آیه از قرآن کریم به مبحث وعد و وعید الهی و مصادیق آن‌ها پرداخته است؛ به این قسم از آیات قرآن "آیات وعد و وعید" می‌گویند.

البته وعد و وعید الهی منحصر در صیغه‌های وعد و مشتقات آن نیست؛ بلکه در بسیاری از جاها با الفاظ دیگر آمده است؛ مانند: آیه ۲۴ سوره بقره.

بیشتر وعده‌های الهی در قرآن به معنای نوید به خیر، و مربوط به پیامبران به ویژه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و مؤمنان است، و وعده‌های الهی در حق صالحان و مؤمنان، درباره نعمت‌های اخروی و دنیوی از قبیل: فتح و پیروزی، غنایم بسیار، وراثت زمین و… است.