• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آیات وعد و وعید

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



آیات نویددهنده و هشداردهنده را آیات وعد و وعید گویند.



"وعد" (بر وزن برگ) در لغت به معنای وعده دادن برای انجام کاری در زمان و مکان مشخص در آینده است.


وعده خیر را در اصطلاح "وعد"، و وعده شر و تهدید را "وعید" می‌نامند؛


راغب اصفهانی "وعد" را اعم دانسته است.


در قرآن کریم "وعد" هم برای نوید به خیر و هم برای انذار از شر به کار رفته است؛ اما "وعید" فقط برای انذار شر و سرانجام بد استعمال شده است.


حدود دویست آیه از قرآن کریم به مبحث وعد و وعید الهی و مصادیق آن‌ها پرداخته است؛ به این قسم از آیات قرآن "آیات وعد و وعید" می‌گویند.


البته وعد و وعید الهی منحصر در صیغه‌های وعد و مشتقات آن نیست؛ بلکه در بسیاری از جاها با الفاظ دیگر آمده است؛ مانند: آیه ۲۴ سوره بقره.


بیشتر وعده‌های الهی در قرآن به معنای نوید به خیر، و مربوط به پیامبران به ویژه پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و مؤمنان است، و وعده‌های الهی در حق صالحان و مؤمنان، درباره نعمت‌های اخروی و دنیوی از قبیل: فتح و پیروزی، غنایم بسیار، وراثت زمین و… است.


۱. مشرکان ؛
۲. کافران ؛
۳ و ۴. مفسدان و گناه کاران و فاسقان.


۱. بقره/سوره۲، آیه۲۴.    
۲. بقره/سوره۲، آیه۹۶.    
۳. مائده/سوره۵، آیه۳۶.    
۴. انفال/سوره۸، آیه۱۲ - ۱۴.    
۵. توبه/سوره۹، آیه۶۴.    
۶. احزاب/سوره۳۳، آیه۵۷ ۵۸.    
۷. بقره/سوره۲، آیه۱۱ ۱۲.    
۸. بقره/سوره۲، آیه۲۶ ۲۷.    
۹. بقره/سوره۲، آیه۹۹.    
۱۰. بقره/سوره۲، آیه۲۰۴.    
۱۱. قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۲۲۶.    
۱۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۵۴۸.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «آیات وعد و وعید».    




جعبه ابزار