آیات اللَّه (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آیات اللَّه: (بِآیاتِ اللَّهِ)منظور از
«آیات اللَّه»، یا
«آیات تکوینی» یعنی آثار عظمت الهی در نظام آفرینش است؛ و در این صورت اشاره به مساله
توحید می‌باشد. در حالی که
«لِقائِهِ» اشاره به مساله
معاد است، یعنی آنها هم منکر مبدا هستند و هم منکر معاد.
و یا اشاره به
«آیات تشریعی» یعنی آیاتی که خداوند بر پیامبرانش نازل کرده، که هم از مبدا سخن می‌گوید، هم از
نبوّت و هم از معاد، و در این صورت تعبیر به
«لِقائِهِ» از قبیل ذکر عام بعد از خاص است. این احتمال نیز، وجود دارد که، منظور، همه آیات خدا در عالم آفرینش و
تشریع است.
(وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِ اللَّهِ وَلِقَائِهِ أُولَٰئِكَ يَئِسُوا مِنْ رَحْمَتِي وَأُولَٰئِكَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ)(كسانى كه به آيات خدا و لقاى او كافر شدند، از رحمت من مأيوسند؛ و براى آنها عذاب دردناكى است!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: به طورى كه از اطلاق كلمه آيات اللَّه برمى‌آيد، مراد از آن تمامى ادله‌اى است كه بر وحدانيت حق تعالى، و نبوت
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم)، و حقانيت معاد دلالت دارد، چه آيات آفاقى، و چه معجزات نبوت، كه يكى از آنها
قرآن کریم است، پس كفر به آيات خدا به عموميتش شامل
کفر به معاد نيز مى‌شود، و اگر در عين حال دوباره كفر به لقاى خدا يعنى معاد را ذكر كرده، از قبيل ذكر خاص بعد از عام است، و نكته‌اش اشاره به اهميت
ایمان به آن است، چون با انكار معاد، امر
دین به كلى لغو مى‌شود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «آیات اللَّه»، ص۱۲.
