آه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آه یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای دردمندی، شکایت و
حسرت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص کم بودن توشه و طولانی بودن سفر
آخرت و در رابطه با
ائمه هدی (علیهم‌السّلام) از این واژه استفاده نموده است.
این لفظ «آه» فقط همین دو مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
آه به معنای دردمندی، شکایت و حسرت است.
مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (علیه‌السلام) درباره سفر آخرت می‌فرمایند:
«آهِ مِنْ قِلَّةِ الزّادِ، وَ طولِ الطَّريقِ، وَ بُعْدِ السَّفَرِ، وَ عَظيمِ الْمَوْرِدِ.» «ای حسرت از کمی توشه و طول راه، و دوری سفر آخرت و عظمت محل ورود (آخرت).»
همچنین در رابطه با امامان و اهل بیت (علیهم‌السّلام) فرموده است:
«أولئِكَ خُلَفاءُ اللهِ في أَرْضِهِ، وَ الدُّعاةُ إِلَى دينِهِ، آهِ آهِ شَوْقاً إِلَى رُؤْيَتِهِمْ!.» آن‌ها خلفاء اللّه در زمین هستند و داعی به
دین خدا و آن حضرت در آخر دیدار آن‌ها را آرزو می‌کند.»
این لفظ «آه» فقط همین دو مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «آه»، ص۱۰۴.
