آزَر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
آزَر: (فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى)«آزَر» از مادّه «
موازرة» به معنای معاونت
است.
(ذَٰلِكَ مَثَلُهُمْ فِي التَّوْرَاةِ ۚ وَمَثَلُهُمْ فِي الْإِنْجِيلِ كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوَىٰ عَلَىٰ سُوقِهِ يُعْجِبُ الزُّرَّاعَ لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ) (اين توصيف آنان در
تورات است و توصيف آنان در
انجیل، همانند زراعتى است كه جوانه‌اش را خارج ساخته، سپس به تقويت آن پرداخته تا محكم شده و بر پاى خود ايستاده است و به قدرى نمو و رشد كرده كه زارعان را به شگفتى وا مى‌دارد؛ اين براى آن است كه كافران را به خشم آورد!)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: شطا گياه به معناى آن جوانه‌هايى است كه از خود گياه به وجود مى‌آيد و در اطراف آن مى‌رويد، و كلمه ايزار كه مصدر
ازره است، به معناى اعانت و يارى است. و كلمه استغلاظ به معناى رو به غلظت نهادن است. و كلمه سوق جمع ساق است. و كلمه زراع جمع زارع است.
و معناى آيه اين است كه: مثل
مؤمنین مثل زراعت و گياهى است كه از كثرت بركت جوانه‌هايى هم در پيرامون خود رويانده باشد، و آن را كمك كند تا آن نيز قوى و غليظ شده، مستقلا روى پاى خود بايستد، بطورى كه برزگران از خوبى رشد آن به شگفت درآمده باشند.
و اين آيه به اين نكته اشاره مى‌كند كه خداى تعالى در مؤمنين بركت قرار داده، و روز بروز به عده و نيروى آنان اضافه مى‌شود. و به همين جهت دنبال اين كلام فرمود:
(لِيَغِيظَ بِهِمُ الْكُفَّارَ) تا
خداوند به وسيله آنان
کفار را به خشم آورد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «آزَر»، ص۱۰.
