ازر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
أَزْر (به فتح الف و سکون زاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای نیرو، محکمی و یاری، می‌باشد. در بیان
حضرت امیر (علیه‌السلام) نیز در مواردی به‌همین معانی بکار رفته است.
أَزْر به معنای نیرو، محکمی، یاری «ازر فلانا: قواه»
آن حضرت به
امام حسن (علیه‌السلام) می‌نویسد: «یا بنّی اکثر من ذکر الموت... حتی یاتیک و قد اخذت منه حذرک و شددت له ازرک؛
ای پسر عزیزم،
مرگ را زیاد یادآور ... تا در وقتی به تو آید که احتیاط خویش را از او گرفته و نیرویت را برای آن محکم کرده‌ای.»
و در رابطه با
طلحه که شنید او با
زبیر قصد
بصره دارند فرمود: «و و اللّه ما صنع فی امر عثمان واحدة من ثلاث، لئن کان ابن عفان ظالما کما کان یزعم لقد کان ینبغی له ان یوازر قاتلیه؛
به‌خدا قسم: طلحه دربارۀ
عثمان یکی از سه کار را نکرد، اگر عثمان ظالم بود چنانکه او می‌گفت لازم بود که قاتلان او را یاری کند (ولی نکرد). » و نیز از این مادّه کلمۀ مازور، مازورون در نامه ۱۸،
و حکمت ۲۹۱،
آمده است.
«مئزر» به معنی لنگ و ملحفه از همین مادّه است «الازار و المئزر: الملحفة»
امام علی (علیه‌السلام) به
ابوموسی اشعری که حاکم
کوفه بود در رابطه با فرستادن قشون به بصره می‌نویسد: «فارفع ذیلک، و اشد و مئزرک و اخرج من جحرک و‌اندب من معک؛
دامنت را به کمر زن، لنگت را محکم کن (آماده
جنگ باش) از لانۀ خویش بیرون آی و آنان را که با تو هستند، به
جهاد بخوان.»
«مازر» جمع ازار است که در خطبه ۲۴۱،
آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ازر»، ص۴۵.
