یَطْهُرْنَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
یَطْهُرْنَ:(وَ لا تَقْرَبوهُنَّ حَتَّی یَطْهُرْنَ) «یَطْهُرْنَ» از مادّه
طُهْر (به ضم طاء و سکون هاء) به معنای پاکی و ضد
نجس است.
آیه مورد بحث ناظر بر عدم نزديكى با
زن حائض است و مفهوم جمله «حَتّٰى
يَطْهُرْنَ» ممنوعيت در
زمان ناپاک بودن زن است و نيز جمله «فَإِذٰا
تَطَهَّرْنَ» كه با فاء تفريع شروع شده مفهوم جمله سابق را مى‌رساند، يعنى پس از
پاک شدن، اين ممنوعيت برطرف مى‌شود و اين همان قولى است كه فقهاى بزرگ ما نيز در
فقه آن را اختيار كرده‌اند و
فتوا داده‌اند كه بعد از پاک شدن از
خون، حتى قبل از
غسل، آميزش جنسى
جایز است.
و با توضيحى كه در بالا گفتيم معلوم شد كه جمله «
تطهرن» برخلاف آن‌چه بعضى
فکر كرده‌اند دلالتى بر غسل كردن ندارد و وجوب غسل از
دلیل ديگر ثابت شده است.
به موردی از کاربرد «
یَطْهُرْنَ» در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ يَسْأَلونَكَ عَنِ الْمَحيضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلواْ النِّساء في الْمَحيضِ وَ لا تَقْرَبوهُنَّ حَتَّىَ يَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللّهُ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوّابينَ وَ يُحِبُّ الْمُتَطَهّرِينَ) «و از تو، درباره
حیض و عادت ماهانه
سؤال مى‌كنند، بگو: مايه ناراحتى و آلودگى است؛ از اين رو در حال حيض، از زنان كناره‌گيرى كنيد. و با آن‌ها نزديكى ننماييد، تا پاک شوند. و هنگامى كه پاک شدند! آن‌گونه كه
خدا به شما فرمان داده، با آن‌ها آميزش كنيد! چراكه خداوند، هم توبه‌كنندگان را دوست دارد، و هم پاكان را.»
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرمایند:
کلمه (
طهارت- پاكى) كه در مقابلش كلمه (
نجاست- پليدى) قرار دارد از كلماتى است كه معنايش در ملت
اسلام داير است، و احكام و خواصى براى آن‌ها تشريع شده، و قسمت عمده‌اى از مسائل دينى را تشكيل مى‌دهد، و اين دو كلمه به خاطر اين‌كه بسيار بر سر زبان‌ها است، حقيقتى شرعى و يا حداقل
حقیقت متشرعه‌اى گرديده است كه معناى اين دو جور حقيقت در فن
اصول بيان شده.
و اما معناى
طهارت، چيزى است كه همه مردم با وجود اختلافى كه در زبان‌هايشان هست مى‌دانند، و از همين جا بايد دانست كه
طهارت از آن معانى است كه اختصاص به يک
قوم و دو قوم يا يک
عصر و دو عصر ندارد، بلكه تمامى انسان‌ها در زندگى خود با آن سروكار دارند.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «یطهرن»، ج۳، ص ۳۸.
