وَعْب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَعْب (به فتح واو و سکون عین) از
واژگان نهج‌البلاغه به جمع کردن و اخذ کردن است. از این مادّه دو مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
وَعْببه معنای جمع کردن و اخذ کردن است.
«وعبه وعبا: اخذه اجمع و لم يدع منه شيئا»
و نيز آمده: «اوعب الشى‌ء ايعابا: جمعه»
وعب و ايعاب هر دو به يك معنى است.
مواردی که در
نهج‌البلاغه استفاده شده‌اند به شرح ذیل می‌باشند.
درباره علم
خداوند فرموده:
«وَعَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِينَ ... وَ ما أَوْعَبَتْهُ الْأَصْدافُ وَ حَضَنَتْ عَلَیْهِ أَمْواجُ الْبِحارِ.» «عالم است به راز
رازداران و به آنچه صدفهاى دريا (از مرواريد) در خود جمع كرده است و آنچه امواج بحار از عنبر و مرجان و غيره در حضن و آغوش خود پرورده است. »
(شرح‌های خطبه:
)
به
حسن مجتبی (صلوات‌الله‌علیه) مى‌نويسد:
«وَ حَسَبَ سَیِّئَتَکَ واحِدَهً وَ حَسَبَ حَسَنَتَکَ عَشْراً وَ فَتَحَ لَکَ بابَ الْمَتابِ وَ بابَ الاِسْتِعْتابِ.» «
خداوند يك گناه از تو را يك گناه حساب كرده و يك حسنه را ده حسنه. و براى تو باب توبه و در وسعت قرار دادن را باز كرده است.»
(شرح‌های نامه:
)
در بعضى نسخ «استعتاب» است به معنى عذر آوردن و اعتذار كردن آمده است.
از این مادّه دو مورد در
نهج‌البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «وعب»، ج۲، ص۱۱۴۵.
