ودع (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وَدْع (به فتح واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای ترک کردن است.
وَدْع به معنای ترک کردن است. «وَدَعَ الشَّیء:ترکه» در
اقرب الموارد گوید: علماء
نحو گفتهاند: عرب،
ماضی و
مصدر و
اسم فاعل «یدع» را کشتهاند ولی ماضی آن در بعضی از اشعار عرب آمده است ممکن است مراد نحویها قلّت استعمال باشد.
(وَ لا تُطِعِ الْکافِرِینَ وَ الْمُنافِقِینَ وَ دَعْ اَذاهُمْ وَ تَوَکَّلْ عَلَی اللَّهِ) (و از كافران و منافقان اطاعت مكن، و به آزارهاى آنها اعتنا منما، و بر
خدا توکّل كن.)
(ما وَدَّعَکَ رَبُّکَ وَ ما قَلی) (كه خداوند هرگز تو را وانگذاشته و مورد
خشم قرار نداده است!)
تودیع بمعنی پشت سر گذاشتن است؛ خدا تو را پشت سر نگذاشته یعنی ترک نکرده و دشمن نداشته است.
(وَ هُوَ الَّذِی اَنْشَاَکُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ فَمُسْتَقَرٌّ وَ مُسْتَوْدَعٌ) (او كسى است كه شما را از يک
نفس آفريد! و شما دو گروه هستيد: بعضى پايدار (از نظر
ایمان يا خلقت كامل)، و بعضى ناپايدار.)
(وَ یَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها) (او قرارگاه و محل نقل و انتقالش را مىداند.)
•
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ودع»، ج۷، ص۱۹۳.