وحدت نوعی متعلق یقین و شک
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
وحدت متعلق
یقین و
شک به حسب
مفهوم، نه
مصداق خارجی را
وحدت نوعی متعلق یقین و شک گویند. این بحث در
اصول فقه کاربرد دارد.
وحدت نوعی متعلق یقین و شک، عبارت است از
وحدت مفهومی متعلق یقین و شک، به گونه‌ای که متعلق یقین و شک، اگر چه در
خارج به دو
وجود موجود است، اما از آن‌جا که
وحدت مفهومی داشته و هر دو از افراد یک
مفهوم کلی به شمار می‌رود از
وحدت برخوردار است؛ در نتیجه،
وحدتی که در باب متعلق یقین و شک در
استصحاب مراد است تحقق می‌یابد.
اصولیون در این که
وحدت نوعی متعلق یقین و شک، برای جریان استصحاب کافی است یا نه، اختلاف دارند، برخی مانند مرحوم «
مظفر»
وحدت نوعی را کافی ندانسته و
وحدت خارجی را ضروری می‌دانند، با این استدلال که
وحدت نوعی به معنای
وحدت مفهومی است، در حالی که معنای استصحاب این است که
مستصحب در
خارج باقی است و
آثار شرعی هم، در
خارج بر آن مترتب است، و نفس
ماهیت من حیث هی مراد نیست؛ برای مثال، اگر نسبت به
کلی نجاست یقین وجود داشته باشد و سپس درباره برداشته شدن آن شک شود، اما درباره فرد
خارجی آن که نجاست از نوع
خون است یا
بول تردید به وجود آید، با این که مستصحب (متعلق شک و یقین)
وحدت نوعی دارد، به دلیل آن که
وحدت شخصی
خارجی ندارد، استصحاب جاری نمی‌گردد.
فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوين توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامي، برگرفته از مقاله «
وحدت نوعی متعلق یقین و شک».
