نِعمَ‌ (لغات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

نِعمَ‌:(نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ)
«نِعمَ‌» به كسر نون و سكون عين، از افعال مدح است و آن فعلى است غيرمتصرف كه براى انشاء مدح مى‌آورند، فعلى است جامد و از آن مضارع و امر ساخته نمى‌شود.
مکارم شیرازی در تفسیر نمونه می‌فرمایند:
اين (نِعْمَ الْعَبْدُ) تعبير كه نشان‌دهنده عظمت مقام سلیمان (علیه‌السلام) است شايد براى رد اتهامات بى‌اساس و زشتى است كه در مورد تولد سليمان از همسر اوریا در تورات تحریف يافته آمده است.

---

به موردی از کاربرد «نِعمَ‌» در قرآن، اشاره می‌شود:

۱.۱ - نِعمَ‌ (آیه ۴۴ سوره ص)

(وَ خُذْ بِيَدِكَ ضِغْثًا فَاضْرِب بِّهِ وَ لا تَحْنَثْ إِنّا وَجَدْناهُ صابِرًا نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ)
«و به او گفتيم: بسته‌اى از ساقه هاى گندم مانند آن را برگير و با آن به همسرت بزن و سوگند خود را مشكن. ما او را شكيبا يافتيم؛ چه بنده خوبى كه بسيار توبه كننده بود.»

۱.۲ - نِعمَ‌ در المیزان و مجمع‌البیان

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان می‌فرمایند:
جمله‌ (نِعْمَ الْعَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ) مدح ایوب (علیه‌السلام) است.

---