نَزْف (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نَزْف (به فتح نون) از
واژگان قرآن کریم به معنای خارج کردن و خارج شدن است.
خارج کردن و خارج شدن به صورت لازم و متعدی به کار رفته است.
نَزْف به معنای خارج کردن و خارج شدن است.
خارج کردن و خارج شدن لازم و متعدی به کار رفته است.
«نَزَفَ ماءَ البئر نَزْفاً» یعنی همه آب
چاه را کشید
«نُزِفَتِ البِئْر» یعنی آب چاه کشیده شد.
انْزَاف مثل نزف لازم و متعدی آمده است. به شخص مست نَزِیف گویند که عقلش به علت مستی
مسلوب شده گوییم:
«نُزِفَ الرَّجُلُ» (به صیغه مجهول) یعنی مرد عقلش رفت و مست شد.
به مواردی از
نَزَف که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(لا فِیها غَوْلٌ وَ لا هُمْ عَنْها یُنْزَفُونَ) در شراب بهشتی دردی نیست و از آن مست و
مسلوب العقل نمی‌شوند»
)
«یُنْزَفُونَ» در قرآن به صیغه مجهول است. ولی معلوم و به کسر زاء نیز خوانده شده.
عاصم در این آیه آن را به فتح زاء خوانده است.
«از خمر بهشتی درد سر عارضشان نمی‌گردد و عقلشان
مسلوب نمی‌شود.»
)
عاصم به کسر زاء خوانده است مخفی نماند که هر دو از باب افعال‌اند.
بقیه مطلب در «غول» دیده شود ظاهرا غول و صداع در هر دو آیه به یک معنی باشد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «نزف»، ج۷، ص۴۴.
