مِزْمار (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَمْر (به فتح زاء و سکون میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای خواندن با «نی» با دمیدن در آن است و
مِزْمار (به کسر میم و سکون زاء) آلت خواندن «نی» است.
جمع این واژه عبارت است از:
امام علی (علیه‌السّلام) درباره
زهد از این کلمه در
نهج البلاغه استفاده کرده است.
این ماده فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
زَمْر به معنای خواندن با «نی» با دمیدن در آن است.
در لغت آمده:
زَمَرَ الرجلُ زَمْراً و زَمِيراً: غنَّى بالنفخ فی القَصَب و نحوهِ مِزْمار آلت خواندن «نی» است.
جمع آن
مَزامیر یا زبور داود (علیه‌السّلام) همان سرودها و دعاها و اخلاقیات او بود که از طرف خداوند نازل گشته بود، در تورات فعلی کتاب
مزامیر داود یکی از کتاب‌های
تورات است و دارای صد و پنجاه مزبور است.
موردی که در نهج‌البلاغه استفاده شده به شرح ذیل است:
امام (علیه‌السّلام) که درباره زهد فرموده:
«وَ إِنْ شِئْتَ ثَلَّثْتُ بِداوودَ صاحِبِ الْمَزاميرِ، و قارِىءِ أَهْلِ الْجَنَّةِ، فَلَقَدْ كانَ يَعْمَلُ سَفائِفَ الْخوصِ بِيَدِهِ، وَ يَقولُ لِجُلَسائِهِ: أَيُّكُمْ يَكْفيني بَيْعَها!» «اگر خواسته باشی سوّمین سرمشق را به نظر می‌آوری که داود (علیه‌السّلام) صاحب
مزامیر و قاری اهل
بهشت است بافت‌های لیف خرما را با دست خود می‌بافت و به یارانش می‌فرمود: کدام یک این را از طرف من می‌فروشید؟»
این کلام در «خوص» نیز گذشت.
این ماده فقط یک بار در نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مزمار»، ج۱، ص۵۰۰.
