مَیْل (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَيْل (به فتح میم و سکون یاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
عدول از
وسط به يک طرف است.
از مشتقات این ماده
اِسْتِمالت (به کسر الف و سکون سین) به معنى ميل و
طلب عطا است.
و
مَیّال (به فتح میم و تشدید یاء) به معنای بسيار ستمگر می‌باشد.
مَیْل به معنای عدول از وسط به يک طرف، در جور و
ستم نيز به كار می‌رود.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می‌باشد:
در مطلق مَيْل مواردى از آن در
نهج البلاغه آمده است، چنان‌كه
امام (صلوات‌الله‌علیه) فرموده است:
«افْتَرَقوا بَعْدَ أُلْفَتِهِمْ وَ تَشَتَّتوا عَنْ أَصْلِهِمْ، فَمِنْهُمْ آخِذٌ بِغُصْن أَيْنَما مالَ مالَ، مَعَهُ.» «پس از همبستگى و
اتّحاد پراكنده شدند و از اصل خويش تشتّت يافتند؛ گروهى دست به شاخه‌اى زده‌اند ... و به هر كجا آن شاخه متمايل شد، همراهش رفتند.»
ابن‌میثم مى‌گويد: اين سخن اشاره به اصحاب آن حضرت است كه به صورت
خوارج و غير آن درآمدند، منظور از «غصن» وصى آن حضرت مى‌باشد يعنى بعد از اجتماع‌شان متفرّق شدند و از امام‌شان پراكنده گشتند، گروهى از آنها با وصّى من خواهند بود، او به هر طرف ميل كند با او ميل خواهند كرد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره
خلافت خود فرموده‌اند:
«قَصَغی رَجُلُ مِنْهُمْ لِضِغْنِه وَ مالَ الاْخَرُ لِصِهْرهِ مَعَ هَن وَهَن.» يعنى: در شوراى شش نفرى، «مردى از من كنار كشيد، از من ميل كرد به دیگری و منحرف شد با فلان و فلان.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مقام ملامت ياران فرموده است:
«وَ ما أَنْتُمْ بِرُكْن يُمالُ بِكُمْ، وَ لا زَوافِرُ، عِزٍّ يُفْتَقَرُ إِلَيْكُمْ.» «شما ستون قابل اعتمادى نيستند كه با شما به طرف دشمن رفته شود، و بناهاى عزتى نيستيد كه مورد احتياج واقع شويد.»
اِسْتِمالت به معنى ميل و طلب عطا است.
«وَ لا يَسْتَميلُهُ إِغْراءٌ.» «قاضى‌ای كه تشويق ديگران او را منحرف نكند.»
«
مَيّال» به معنای بسيار ستمگر كه در «ذيل» گذشت.
مواردی از این مادّه در «نهج‌البلاغه» استفاده شده است.
•
قرشی بنایی، سید علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «میل»، ج۲، ص۱۰۰۴-۱۰۰۳.
