مَیْد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَيْد (به فتح میم و سکون یاء)، از
واژگان قرآن کریم به معنای
اضطراب چيز بزرگ است.
کلمه
مید در
قرآن سه بار به کار رفته است.
مَيْد به معنای اضطراب چيز بزرگ است، مثل اضطراب زمين است.
طبرسی مطلق اضطراب گفته و گويد:
«الميد: الميل يمينا و شمالا و هو الاضطراب» ولى بنا به استعمال قرآن مجيد كه آن را پيوسته درباره اضطراب زمين به كار برده قيد «عظيم» بهتر است. در
مصباح گويد:
ميدان را از آن جهت
ميدان گويند كه جوانب آن در موقع مسابقه می لرزد.
به مواردی از
مَيْد که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ أَلْقى فِي الْأَرْضِ رَواسِيَ أَنْ تَمِيدَ بِكُمْ...) (و در زمين، كوه هاى استوارى قرار داد تا شما را نلرزاند...)
(وَ جَعَلْنَا فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِهِمْ وَ جَعَلْنَا فِيهَا فِجَاجًا سُبُلًا لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُونَ) (و در زمين، كوه‌هاى استوارى قرار داديم، مبادا آنان را بلرزاند! و در آن، دره‌ها و راه‌هايى قرار داديم تا راه يابند.)
(خَلَقَ السَّمَاوَاتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهَا وَ أَلْقَى فِي الْأَرْضِ رَوَاسِيَ أَن تَمِيدَ بِكُمْ وَ بَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَابَّةٍ وَ أَنزَلْنَا مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَنبَتْنَا فِيهَا مِن كُلِّ زَوْجٍ كَرِيمٍ) (او آسمان‌ها را بدون ستونى كه آن را ببينيد آفريد، و در زمين كوه‌هاى استوارى قرار داد مبادا شما را بلرزاند و آرامش را از شما بگيرد و از هر گونه جنبنده‌اى روى آن منتشر ساخت؛ و از آسمان آبى نازل كرديم و بوسيله آن در روى زمين انواع گوناگونى از گياهان پرارزش رويانديم.)
راجع به تفصيل اين سخن رجوع شود به جبل.
به برخی از مواردی که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امام علی (صلوات‌الله‌علیه) درباره
دنیا فرموده:
«الْحَيُودُ الْمَيُودُ» «مائل و مضطرب است»
امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید:
«وَ وَتَّدَ بِالصُّخُورِ مَيَدَانَ أَرْضِهِ» «با سنگ‌ها اضطراب زمين را ميخكوب كرد.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مید»، ج۶، ص۳۲۴.
