قاعده تَنجُّس مُلاقی نَجِس
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ تَنجُّس مُلاقی نَجِس از
قواعد فقهی به معنای نجس شدن اشیا با ملاقات چیز
نجس است.
به آن در باب
طهارت در مسائل مختلف استناد کرده‌اند.
مقصود از تنجّس، متاثر شدن چیزی از نجس و سرایت نجاست به آن است.
مقصود از نجس، اعم از عین نجاست، مانند
خون و
ادرار، و متنجس - که بر اثر ملاقات با عین نجاست، نجس شده است، مانند آبی که با ادرار ملاقات کرده - می‌باشد.
مقصود از ملاقات، ملاقاتی است که موجب سرایت نجاست از نجس و متاثر شدن شیء پاک از آن گردد، از این‌رو، اگر شیء پاک و نجس هر دو خشک باشند، تنجّس محقق نمی‌شود، اما اگر یکی از آن دو، رطوبتِ سرایت کننده به دیگری داشته باشد، تنجّس پدید می‌آید.
البته در تنجّس شیء پاک با ملاقات متنجس اختلاف است.
این موارد از
قاعدۀ یاد شده استثنا شده است.
۱) ملاقات با نجاست در باطن بدن: اگر چیز پاکی در باطن بدن با نجاستی همچون خون ملاقات کند، در صورتی که اثری از خون بر آن نباشد، پاک است.
۲. ملاقات نجاست با
آب مطلقِ کر یا
آب جاری یا بنابر قولی،
آب مطلقِ قلیل مگر آنکه رنگ، بو یا مزۀ
آب بر اثر نجاست تغییر کند.
بر اعتبار
قاعدۀ یاد شده به
اجماع و روایاتی که در موارد خاص وارد شده، استناد کرده‌اند.
برخی گفته‌اند: جز اجماع دلیلی بر کلّیت
قاعده وجود ندارد. اجماع نیز بر تنجّس ملاقات کنندۀ عین نجس است نه ملاقات کنندۀ متنجس.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۱۸۴.
