فَوْق (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَوْق (به فتح فاء و سکون واو) از
واژگان قرآن کریم به معنای بالا است که هم در عُلُوّ مادّى و محسوس و هم در عُلُوّ معنوى و برترى قدرت به كار می‌رود.
فَوْق به معنای بالا است.
به مواردی از
فَوق که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(إِنِّي أَرانِي أَحْمِلُ فَوْقَ رَأْسِي خُبْزاً) «من خودم را مى‌بينم كه بالاى سرم
نان حمل می‌كنم.»
فَوْق، هم در علو مادى و محسوس به‌كار می‌رود، مثل
آیه فوق و هم در علو معنوى و برترى
قدرت، مثل:
(وَ فَوْقَ كُلِّ ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ) (و برتر از هر صاحب علمى، عالِمى است)
(وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِ وَ هُوَ الْحَكِيمُ الْخَبِيرُ) (اوست كه بر بندگان خود، تسلّط كامل دارد؛ و اوست
حکیمِ آگاه)
كه مراد برترى از حيث قدرت و غيره است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فوق»، ج۵، ص۲۱۲.
