فَرِحینَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرِحينَ: (لا يُحِبُّ الْفَرِحينَ) «فَرِحِينَ» از مادّه «
فَرَح» جمع
«فرح» (به كسر راء) به معناى كسى است كه بر اثر به دست آوردن چيزى، مغرور و متكبر شده و از باده پيروزى سرمست مى‌باشد و از خوشحالى در پوست نمى‌گنجد.
(إِنَّ قَارُونَ كَانَ مِن قَوْمِ مُوسَى فَبَغَى عَلَيْهِمْ وَآتَيْنَاهُ مِنَ الْكُنُوزِ مَا إِنَّ مَفَاتِحَهُ لَتَنُوءُ بِالْعُصْبَةِ أُولِي الْقُوَّةِ إِذْ قَالَ لَهُ قَوْمُهُ لَا تَفْرَحْ إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ الْفَرِحِينَ) (
قارون از
قوم موسی بود، امّا بر آنان
ستَم كرد؛ ما آن قدر از گنج‌ها به او داده بوديم كه حمل كليدهاى آن براى گروهى نيرومند، دشوار بود! به خاطر آوريد هنگامى را كه قومش به او گفتند: اين همه از سر
غرور شادى مكن، كه خداوند شادى‌كنندگان مغرور را دوست نمى‌دارد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه فرح به معناى
بطر تفسير شده، و ليكن بطر، لازمه فرح و خوشحالى از ثروت دنيا است، البته فرح مفرط و خوشحالى از اندازه بيرون، چون خوشحالى مفرط آخرت را از ياد مى‌برد، و قهرا بطر و
طغیان مى‌آورد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «فَرِحِینَ»، ص۴۲۰.
