فَرَه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَرَه (به فتح فاء و راء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
خودپسندی است.
فَراهة (به فتح فاء) به معناى
حذاقت، ماهر بودن،
خفّت و
نشاط است.
اسم فاعل آن فارِه و جمع فاره است.
به‌صورت
فارِهين (به فتح فاء و کسر راء) فقط يكبار در
قرآن به كار رفته، که درباره
قوم ثمود است.
فَرَه (بر وزن فَرَس) به معناى خودپسندى است.
اسم فاعل آن فَرِه (بر وزن كَتِف) آيد.
فَراهة به معنى حذاقت و ماهر بودن و خفّت و نشاط است. اسم فاعل آن فارِه است چنان كه در
مجمع گفته است.
به مواردی از
فَرَه که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ تَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً فارِهِينَ) «از
كوه
ها خانه
ها می‌تراشيد در حالی‌كه در اين كار ماهريد.»
(فارِهِينَ) را حاذقين و ماهرين معنا كرده‌اند. بعضى آن را متكبران معنا كرده‌اند.
ناگفته نماند: فراهة به معنى سبكى و نشاط نيز آمده است، لذا بعيد نيست كه مراد از آن در
آیه آسودگان باشد كه نوعى سبكى است و در آيه ديگر به جاى
(فارِهِينَ)،
(آمِنِينَ) آمده:
(وَ كانُوا يَنْحِتُونَ مِنَ الْجِبالِ بُيُوتاً آمِنِينَ) (در دل
كوه
ها خانه‌هايى مى‌تراشيدند كه در آن در
امنیت بودند.)
و هر دو آيه درباره قوم ثمود است.
اين كلمه فقط يكبار در
قرآن به كار رفته و فارِهِين و فَرِهين هر دو خوانده شده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «فره»، ج۵، ص۱۷۰-۱۷۱.
