غَنیمَت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غُنْم (به ضم غین و سکون نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
غنیمت و فائده است.
این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
• اِغتِنام (به کسر الف) به معنای غنیمت دانستن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
حکمت ۳۲۲ از این واژه استفاده نموده است.
غُنْم به معنای
غنیمت و فائده آمده است.
اِغتِنام به معنای
غنیمت دانستن آمده است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه)
حکمت ۳۲۲ فرموده است:
«إِنَّ اللهَ سُبْحانَهُ جَعَلَ الطّاعَةَ غَنيمَةَ الاَْكْياسِ عِنْدَ تَفْريطِ الْعَجَزَةِ.» «
خداوند سبحان اطاعت خویش را
غنیمت گردانده برای زیرکان آنگاه که عاجزان کوتاهی کنند.»
در
خطبه ۴۵ فرموده است:
«فَوَاللهِ ما كَنَزْتُ مِنْ دُنْياكُمْ تِبْراً، وَ لا ادَّخَرْتُ مِنْ غَنائِمِها وَفْراً.» «به خدا قسم از دنیای شما ریزه‌زری نیاندوختم و از غنائمش مالی ذخیره نکردم.»
مواردی از این ماده در «نهج‌البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غنم»، ج۲، ص۷۹۲.
