عَقَبَه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَقَبَه (به فتح عین و قاف و باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای گردنه و راهی در قلّه کوه که توام با
عقوبت و مشقت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در
خطبه ۲۰۴ و
نامه ۳۱ از این واژه استفاده نموده است.
عَقَبَه به معنای گردنه و راهی در قلّه کوه که توأم با
عقوبت و مشقت است آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خطبه ۲۰۴ فرموده است:
«تَجَهَّزُوا رَحِمَكُمُ اللهُ! ... فإنَّ أَمَامَكُمْ عَقَبَةً كَؤُوداً، وَمَنَازِلَ مَخُوفَةً مَهُولَةً، لاَبُدَّ مِنَ الْوُرُودِ عَلَيْهَا، وَالْوُقُوفِ عِنْدَهَا.» «آماده
مرگ باشید
خدا رحمت‌تان کند، که در پیش روی شما منازل خوفناک و هولناک هست که ناچار باید به آنها وارد شد و در کنار آنها ایستاد.»
(شرح‌های خطبه:
)
امام (صلوات‌الله‌علیه) نامه ۳۱ فرموده است:
«أَنَّ أمَامَكَ عَقَبَةً كَؤوداً، الْـمُخِفُّ» (بدان كه پيش روى تو گردنه‌هايى صعب العبور وجود دارد.)
(شرح‌های نامه:
)
این ماده دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عقبه»، ج۲، ص۷۳۳.
