عبدالباقی بن بیرام تبریزی صوفی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبدالباقی بن بیرام تبریزی صوفی اصفهانی، از مشاهیر خوشنویسان و از عرفاء و شعرای
قرن یازدهم هجری در
اصفهان بوده است.
ملاّ عبدالباقی تبریزی معروف به «دانشمند» و «صوفی»، فرزند بیرام خان، از مشاهیر خوشنویسان و از عرفاء و شعرای قرن یازدهم هجری. در تبریز متولّد شده و نزد ملاّعلی لنگ به مشق خط پرداخت. سپس به درس ملاّمیرزاجان راه یافته و چندی بعد به
هند رفت عاقبت در
بغداد رحل اقامت افکنده و در خانقاه مولویها با دده مصطفی مربوط شد ولی عاقبت به اجبار به دستور
شاه عباس کبیر به اصفهان آورده شد. او
شعر میسروده و «باقی» تخلّص داشته است. ابیات زیر از اشعار اوست:
"محنت کش روزگار خویشتنم چه کنم ••• درمانده اضطراب خویشتنم چه کنم"
"دور است ز جبر، اختیارم امّا ••• مجبور به اختیار خویشتنم چه کنم".
او خطوط
ثلث و
نسخ را عالی مینوشته و برخی از کتیبههای مسجد شاه (مسجد امام اصفهان) به خط زیبای اوست. وی همچنین کتابهای زیر را کتابت کرده است:
۱. «صد کلمه امیرالمؤمنین» (صد کلمه جاحظ) به خط ثلث موجود به شماره ۱۷۲۹ در
کتابخانه آستان قدس رضوی؛
۲. «مرقع» (قصیده بُرده) که در ۱۰۳۶ق کتابت شده و در کتابخانه مجلس شورای اسلامی وجود دارد؛
۳. «رقعهای» به خط ثلث و نسخ خوش، موجود در کتابخانه آستان قدس رضوی.
وفات او در سال ۱۰۳۹ق روی داده است.
این کتابها و آثار از اوست:
۱. «دیوان اشعار»؛
۲. «منهاج الولایه» در شرح
نهج البلاغه که به وسیله آقای حبیباللّه عظیمی تصحیح شده و در ۲ جلد به چاپ رسیده است؛
۳. نامهای عرفانی به میرزا ابراهیم همدانی که در
کتابخانه آیتاللّه مرعشی در
قم موجود است؛
۴. «تفسیر
قرآن کریم» به روش عرفانی؛
۵. «شرح
صحیفه سجادیه».
مهدوی، سیدمصلحالدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۹۷.