طَوْد (مفردات‌قرآن)

طَوْد (به فتح طاء و سکون واو)، از واژگان قرآن کریم به معنای کوه بزرگ است.
این کلمه یک بار در قرآن به کار رفته است.

طَوْد به معنی کوه بزرگ و جمع آن اطواد است.

به موردی از طَوْد که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(فَانْفَلَقَ فَکانَ کُلُّ فِرْقٍ‌ کَالطَّوْدِ الْعَظِیمِ)
«موسی عصا را زد دریا بشکافت و هر قسمت مانند کوه بزرگی شد.»

امام علی (علیه‌السلام) در نهج البلاغه خطبه ۱۶۶ فرموده:
«لَمْ یَمْنَعْ سَنَنَهُ رَصُّ طَوْدٍ وَ لَاحِدَابُ اَرْضٍ.»
«از جریان آب نه تلاصق کوهی مانع می‌شود و نه ارتفاع زمین.»

این کلمه یک بار در قرآن مجید به کار رفته است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۲۴۷.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۵۲۸.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۹۲.
۴.	↑ شعراء/سوره۲۶، آیه۶۳.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۵، ص۳۸۷.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۵، ص۲۷۷.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۸، ص۲۵.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۳۳۱.
۹.	↑ نهج البلاغه، ت الحسون، خطبه ۱۶۶، ص۳۷۳.
۱۰.	↑ شعراء/سوره۲۶، آیه۶۳.