ضَنْک (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ضَنْک (به فتح ضاد و سکون نون) از
واژگان نهج البلاغه به معنای تنگ و تنگ شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
دنیا و مردگان و در تعریف
اسلام از این واژه استفاده نموده است.
این ماده پنج بار در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
ضَنْک به معنای تنگ و تنگ شدن آمده است.
اسم و مصدر هر دو آمده است. «
ضَنُك المَكانُ ضَنکا: ضاقَ.»
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره دنیا و مردگان فرموده است:
«هَلْ زَوَّدَتْهُمْ إِلاّ السَّغَبَ؟ أَوْ أَحَلَّتْهُمْ إِلاّ الضَّنْكَ.» «آیا دنیا جز
گرسنگی زادی به آن‌ها داده است و جز در تنگی، آن‌ها را ساکن کرده است.»
و در تعریف اسلام فرموده است:
«لا انْقِطاعَ لِمُدَّتِهِ، وَ لا عَفاءَ لِشَرائِعِهِ، وَ لا جَذَّ لِفُروعِهِ، وَ لا ضَنْكَ لِطُرُقِهِ.» «زمانش تمام شدنی نیست، احکامش کهنه نمی‌شود، شاخه‌هایش قطع نمی‌گردد راه‌هایش تنگی ندارد.»
این ماده پنج بار در «نهج‌البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ضنک»، ج۲، ص۶۶۷.
