صَفَد (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَفَد (به فتح صاد و فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای زنجیری که با آن دستها را به گردن می‌بندند و واژه
مُصَفَّد (به ضم میم و فتح صاد و فاء) به معنای انسانی که با زنجیر بسته شده، از مشتقات این واژه است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در نکوهش
ظلم از این واژه استفاده نموده است.
صَفَد به معنای زنجیری که با آن دستها را به گردن می‌بندند آمده است.
مُصَفَّد به معنای آدم به زنجیر بسته شده آمده است.(
مجمع البیان)
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نکوهش ظلم فرموده است:
«وَاللهِ لاََنْ أَبِيتَ عَلَى حَسَكِ السَّعْدَانِ مُسَهَّداً، أَوْ أُجَرَّ فِي الاَْغْلاَلِ مُصَفَّداً، أَحَبُّ إِلَيَّ مِنْ أَنْ أَلْقَى اللهَ وَرَسُولَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ظَالِماً لِبَعْضِ الْعِبَادِ» «به خدا قسم اگر روی خار
سعدان تا صبح بیدار مانم و در غلّها به‌طور
زنجیر شده بر روی زمین کشیده شوم بر من خوش‌تر است از این‌که
روز قیامت خدا و
رسول را ملاقات کنم در حالی‌که به بعضی از بندگان ظالمم.»
این ماده فقط یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صفد»، ج۲، ص۶۳۹.
