شوب (مفردات‌قرآن)

شَوْب (به فتح شین و سکون واو) از واژگان قرآن کریم به معنای آمیختن است.

شَوْب به معنای آمیختن است.
«شاب الشی‌ء شوبا: خلطه»

به مواردی از شَوْب که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(ثُمَّ اِنَّ لَهُمْ عَلَیْها لَشَوْباً مِنْ حَمِیمٍ)
«سپس روی آن مخلوطی از آب جوشان دارند.»

ضمیر (عَلَیْها) به شجره زقّوم راجع است . شوب مصدر به معنی مفعول است گویا مراد آن است که آب جوشان با زقّوم در شکمشان مخلوط می‌گردد.

به موردی که در نهج البلاغه به کار رفته است، اشاره می‌شود:

امام علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: «سُرُورُهَا مَشُوبٌ‌ بِالْحُزْنِ»

شادی دنیا آمیخته با‌ اندوه است.

این کلمه فقط یک بار در قرآن آمده است.

۱.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۸۸.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات فی غریب القرآن، ص۴۶۹.
۳.	↑ طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۹۲.
۴.	↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱، ص۵۱۰.
۵.	↑ زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۲، ص۱۲۷.
۶.	↑ صافات/سوره۳۷، آیه۶۷.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۷، ص۲۱۲.
۸.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۷، ص۲۱۲.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۰، ص۴۹۵.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۸، ص۳۱۱.
۱۱.	↑ سید رضی، محمد، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۲۹۹، خطبه۱۰۲.
۱۲.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغة - ط مطبعة الإستقامة، ج۱، ص۱۹۷، خطبه۱۰۱.
۱۳.	↑ صالح، صبحی، نهج البلاغه، ص۱۴۸، خطبه۱۰۳.
۱۴.	↑ صافات/سوره۳۷، آیه۶۷.