• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شوب (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




شَوْب (به فتح شین و سکون واو)، از واژگان قرآن کریم و به معنای آمیختن است.



شَوْب به معنای آمیختن است. «شاب الشی‌ء شوبا: خلطه» در نهج البلاغه خطبه ۱۰۲ فرموده‌ ««سُرُورُهَا مَشُوبٌ‌ بِالْحُزْنِ»»
شادی دنیا آمیخته با‌ اندوه است. (ثُمَّ اِنَّ لَهُمْ عَلَیْها لَشَوْباً مِنْ حَمِیمٍ) ضمیر «عَلَیْها» به شجره زقّوم راجع است یعنی «سپس روی آن مخلوطی از آب جوشان دارند.» شوب مصدر به معنی مفعول است گویا مراد آن است که آب جوشان با زقّوم در شکمشان مخلوط می‌گردد.


این کلمه فقط یک بار در قرآن آمده است.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۸۸.    
۲. فخرالدین طریحی، مجمع البحرین تحقیق الحسینی، ج۲، ص۹۲.    
۳. جوهری، الصحاح‌ تاج اللغة و صحاح العربیه، ج۱، ص۱۵۸.    
۴. راغب اصفهانی، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۶۹.    
۵. ابن منظور، لسان العرب، ج۱، ص۵۱۰.    
۶. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۲، ص۱۲۷.    
۷. نهج البلاغه، تصحیح الحسون، ج۱، ص۲۹۹.    
۸. صافات/سوره۳۷، آیه۶۷.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شوب»، ج۴، ص۸۸.    






جعبه ابزار